در پرتو احاديث‌

اوّل- مرز شكر:

ابوبصير مى‌گويد: «به امام صادق عليه السلام عرض كردم: آيا شكر حدّ و مرزى دارد كه اگر شخص آن را به جاى آورد در شمار شاكران باشد؟ امام عليه السلام فرمود: آرى! عرض كردم: آن حدّ و مرز كدام است؟ امام فرمود: خداى را بر همه نعمتهايى كه به او داده است اعمّ از خانواده و مال، سپاس گويد و حقّ مالى را كه خدا بدو ارمغان كرده بپردازد و از آن جمله است اين سخن پروردگار كه مى‌فرمايد: سُبْحَانَ الَّذِي سَخَّرَ لَنَا هَذا وَمَا كُنَّا لَهُ مُقْرِنِينَ‌، و باز از آن جمله است اين سخن پروردگار كه: رَبِّ إِنِّي لِمَا أَنزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ، رَبِّ أَنزِلْنِي مُنزَلًا مُّبَارَكاً وَأَنتَ خَيْرُ الْمُنزِلِينَ‌، رَّبِّ أَدْخِلْنِي مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِي مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَل لِي مِن لَدُنكَ سُلْطَاناً نَصِيراً. [1]»

دوم- چگونه مخلوق را سپاس گزاريم‌

؟ زراره مى‌گويد از امام باقر عليه السلام شنيدم كه فرمود:

«هركه چنان كند كه با او كرده باشند، پاداش داده است و هركه بيش از آن انجام دهد، شاكر است و هركه شكر كند كريم است و هركه بداند آنچه انجام‌