قُلْ مَن يُنَجِّيكُم مِن ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ تَدْعُونَهُ تَضَرُّعاً وَخُفْيَةً لَئِنْ أَنْجَانَا مِن هذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ‌ [1].

«بگو: چه كسى شما را از وحشتهاى خشكى و دريا مى‌رهاند؟ او را به زارى و در نهان مى‌خوانيد كه اگر از اين مهلكه ما را برهاند ما نيز از سپاسگزاران خواهيم بود.»

ب- دعاى ايشان هنگام احساس خطرى كه ايشان را در برگرفته براى خدا خالص است و در همين جا فطرت شكر در برابر خداوند (با عبادت خداوند يكتا) تجلّى پيدا مى‌كند.

خداوند مى‌فرمايد:

هُوَ الَّذِي يُسَيِّرُكُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ حَتَّى‌ إِذَا كُنتُمْ فِي الْفُلْكِ وَجَرَيْنَ بِهِم بِرِيحٍ طَيِّبَةٍ وَفَرِحُوا بِهَا جَاءَتْهَا رِيحٌ عَاصِفٌ وَجَاءَهُمُ الْمَوْجُ مِن كُلِّ مَكَانٍ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ أُحِيطَ بِهِمْ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ لَئِنْ أَنجَيْتَنَا مِنْ هذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ‌ [2].

«او كسى است كه شما را در خشكى و دريا سير مى‌دهد؛ زمانى كه در كشتيها قرار مى‌گيريد و آنها با بادهاى موافق آنان را (به سوى مقصد) حركت مى‌دهند و خوشحال مى‌شوند، ناگهان طوفان شديدى مى‌وزد و امواج از هر سو به سراغ آنها مى‌آيد و گمان مى‌كنند هلاك خواهند شد؛ در آن هنگام، خدا را از روى اخلاص مى‌خوانند كه: اگر ما را از اين گرفتارى نجات دهى، حتماً از شكرگزاران خواهيم بود.»

پ- همچنين هنگامى كه بشر اميد به رحمت خدا مى‌برد، از خداوند مى‌خواهد كه آن را روزىِ او سازد و با خدا پيمان شكر مى‌بندد مانند پدر و مادر به هنگام نزديك شدن ولادت كودكشان. خداوند مى‌فرمايد:

... فَلَمَّا أَثْقَلَت دَعَوَا اللَّهَ رَبَّهُمَا لَئِنْ آتَيْتَنَا صَالِحاً لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ‌ [3].

«... و چون سنگين شد، هر دو از خداوند و پروردگارِ خود خواستند: اگر فرزند صالحى به ما دهى، از شاكران خواهيم بود.»