تا زمانى كه خداوند، پيروزى آشكار را براى آنها پديد آورد. خداوند مى‌فرمايد:

فَاصْبِرْ عَلَى‌ مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا وَمِنْ آناءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَأَطْرَافَ النَّهَارِ لَعَلَّكَ تَرْضَى‌ [1].

پس در برابر آنچه مى‌گويند صبر كن؛ و پيش از طلوع آفتاب و قبل از غروب آن، تسبيح و حمد پروردگارت را به جا آور و همچنين برخى از ساعات شب، و اطراف روز (پروردگارت را) تسبيح گوى‌؛ باشد كه (از الطاف الهى) خشنود شوى.»

از اين آيه قرآن الهام مى‌گيريم كه اينها همه صفاتى هستند كه خشنودى به دنبال دارند به نظر مى‌رسد كه تسبيحى كه خداوند در شب يا ساعات گوناگون روز يا در بام و شام بدان دستور داده همان تسبيح در هنگام نماز، يا در اوقات نماز است.

در احاديث شريف نيز اهمّيت تسبيح در نماز، گوشزد شده است:

يك- از محمّد بن ابى حمزه آمده است كه گفت: به امام صادق عليه السلام عرض كردم: چرا تسبيح در دو ركعت پايانىِ نماز از قرائت قرآن، بهتر دانسته شده است؟ امام عليه السلام فرمود: «به خاطر آنكه هنگامى كه (پيامبر اسلام در اسراء) در دو ركعت پايانى نماز بود، چيزى را كه بيان كننده عظمت خداوند است، به ياد آورد كه موجب تعجّب او شد و گفت: سبحان اللَّه والحمد للَّه‌ولا اله الّا اللَّه واللَّه اكبر، و به همين سبب تسبيح (در دو ركعت آخر نماز) بهتر از تلاوت قرآن شده است.»

فضل بن شاذان در روايتى در مورد علل احكام به نقل از امام رضا عليه السلام آورده است كه فرمود:

«اگر گفته شود كه چرا تلاوت قرآن در دو ركعت نخست و تسبيح در دو ركعت اخير، مقرّر شده است در پاسخ مى‌گوييم: به علّت فرق بين آنچه خداوند عزّ وجلّ از نزد خود، فرض گردانيده و آنچه را كه از نزد رسول خدا فرض گردانيده است. [2]»

دو- در حديث ديگرى آمده است كه: «تسبيح، همان گوهر نماز است» در واقع‌