«تا به خدا و پيامبرش ايمان بياوريد و ياريش كنيد و بزرگش داريد و خدا را صبحگاه وشامگاه تسبيح گوييد.»

پ- تسبيح خداوند، روح ذكر الهى و جوهره نماز، و درو نمايه زارى به درگاهش مى‌باشد، و برجسته‌ترين نشانه ايمان است آنگاه كه خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّمَا يُؤْمِنُ بِآيَاتِنَا الَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُوا بِهَا خَرُّوا سُجَّداً وَسَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ... [1].

«تنها كسانى به آيات ما ايمان آورده‌اند كه چون آيات ما را بشنوند به سجده بيفتند و پروردگارشان را به پاكى بستايند...»

و هنگامى كه دل مؤمن با پرتوهاى درخشانى از نور معرفت، آباد مى‌گردد، جوارحش در برابر خدا فروتنى پيدا مى‌كنند، دراين هنگام است كه در برابر عظمت خدا به سجده مى‌افتد و تسبيح گوى حمد او مى‌گردد.

ت- تسبيح گفتن از ويژگيهاى فرشتگان است، زيرا خداوند مى‌فرمايد:

وَتَرَى الْمَلَائِكَةَ حَافِّينَ مِنْ حَوْلِ الْعَرْشِ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ... [2].

«و فرشتگان را مى‌بينى كه گرد عرش خدا حلقه زده‌اند و به ستايش پروردگارشان تسبيح مى‌گويند...»

ث- در حالى كه فرشتگان، تسبيح گوى حمد الهى هستند، چرا بشر بايد دراين كار، سستى ورزد؟ خداوند مى‌فرمايد:

... وَالْمَلَائِكَةُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ... [3].

«... و فرشتگان به ستايش پروردگارشان تسبيح مى‌گويند...»

ج- تسبيح ملائكه براى خدايشان دليل آن است كه آنها بندگانى ارجمند هستند و ايشان را نبايد خداواره به شمار آورد و كسانى كه شفاعت آنها را در برابر خدا اميد مى‌برند در حقيقت در گمراهىِ ژرفى سرمى‌كنند. خداوند مى‌فرمايد:

الَّذِينَ يَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَمَنْ حَوْلَهُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ... [4].