اين توصيه خداوند است كه در هر حال بايد به ياد خدا بود و اين همان چيزى است كه ضامن حفظ انسان از شر نفس، شيطان و دشمنان مى‌باشد.

ح- هنگام مواجهه و رويارويى دشمنان بايد ذكر خدا را در دل داشت تا ضامنى باشد براى پايدارى و شكيبايى. خداوند مى‌فرمايد:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا لَقِيتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا وَاذْكُرُوا اللَّهَ كَثِيراً... [1].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! اگر به فوجى از دشمن برخورديد پايدارى كنيد و خدا را فراوان ياد كنيد...»

از اميرالمؤمنين عليه السلام روايت شده است:

«هنگامى كه با دشمن خود در جنگ درگير شديد، كلام، كم گوئيد و ذكر خداوند عزّ وجلّ را بسيار به جاى آوريد. [2]»

دوم- ياد خدا، دژ ولايت الهى:

الف- مؤمنان، خدا را به هنگام گرفتار شدن در معصيت، براى رويارويى با ضعف خود، به ياد مى‌آورند و آنگاه با توكّل بر خدا جان خويش را اصلاح مى‌كنند.

خداوند مى‌فرمايد:

وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَمَن يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ... [3].

«و آن كسانى كه چون مرتكب كارى زشت شوند، يا به خود ستمى كنند، خدا را ياد مى‌كنند و براى گناهان خويش آمرزش مى‌خواهند و كيست جز خدا كه گناهان را بيامرزد...»

ب- خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُم مُبْصِرُونَ‌ [4].