بخش اوّل- ياد خدا، ارزشى ايمانى‌

ياد خدا، ارزشى ايمانى است، آنجا كه دل در «اسماء اللَّه الحسنى»- نامهاى نيك خدايى- به تدبّر مى‌نشيند و با آنها آرام مى‌گيرد (براى مثال، رحمت و حكمت او). يك مؤمن در هيچ حال از ياد خدا باز نمى‌ماند بلكه پيوسته در آفرينش آسمانها و زمين وحكمت اين آفرينش مى‌انديشد و با ياد خدا از وسوسه‌هاى شيطان و طوفانهاى شهوات و فشارهاى گوناگون در امان مى‌ماند.

ياد خدا هراسى را در دل مؤمنان برمى‌انگيزد كه برخاسته از جلال و عظمت خدايشان است.

ياد «اسماء اللَّه» صبح و شام در دل مؤمن برقرار است. اين ياد، پيوسته با زارى و ترس همراه مى‌باشد.

خدا را بسيار ياد كردن رستگارى را به همراه دارد و موجب مى‌شود كه رحمت الهى از آسمان فروبارد و اين نشانه مؤمنان است، زيرا منافقان جز اندكى به ياد خدا نمى‌افتند.

اين سخنى كوتاه درباره ذكر خدا بود، امّا تفصيل آن را مى‌توانيم با تأمّل در آيات زير دريابيم: