خداوند مى‌فرمايد:

فَذُوقُوا بِمَا نَسِيتُمْ لِقَاءَ يَوْمِكُمْ هذَا إِنَّا نَسِينَاكُمْ وَذُوقُوا عَذَابَ الْخُلْدِ بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ‌ [1].

«به كيفر آنكه ديدار چنين روزى را فراموش كرده بوديد اكنون بچشيد. ما نيز شما را از ياد برده‌ايم. به سزاى كارهايى كه مى‌كرده‌ايد عذاب جاويد را بچشيد.»

د- گمراهى آنها از حق، به سبب كفرشان نسبت به لقاء اللَّه است. خداوند سبحان مى‌فرمايد:

وَقَالُوا أِذَا ضَلَلْنَا في الْأَرْضِ أَءِنَّا لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ بَلْ هُم بِلقَاءِ رَبِّهِمْ كَافِرُونَ‌ [2].

«گفتند: آيا وقتى كه در زمين ناپديد شويم آفرينش تازه‌اى خواهيم يافت‌؟ آرى ايشان به لقاى پروردگارشان كافرند.»

ذ- از قرآن، الهام مى‌گيريم كه آيات الهى در آفاق و انْفُس به كسانى سود مى‌رساند كه لقاى خدايشان را اميد مى‌برند نه كسانى كه در شك به سرمى‌برند. خداوند مى‌فرمايد:

سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنفُسِهِمْ حَتَّى‌ يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلَى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ شَهِيدٌ* أَلَا إِنَّهُمْ فِي مِرْيَةٍ مِن لِقَاءِ رَبِّهِمْ أَلَا إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ مُحِيطٌ [3].

«زودا كه آيات قدرت خود را در آفاق و در وجود خودشان به آنها نشان خواهم داد تا برايشان آشكار شود كه او حق است* آيا اين كه پروردگار تو در همه جا حاضر است كافى نيست. بهوش باش كه آنها از لقاى پروردگارشان در ترديدند. بهوش باش كه او بر هر چيزى احاطه دارد.»

ر- بزرگترين عذاب براى آنها اين است كه از رحمت الهى مأيوس هستند. خداوند مى‌فرمايد:

وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَلِقَائِهِ أُولئِكَ يَئِسُوا مِن رَّحْمَتِي... [4].

«و آنان كه به آيات پروردگار و لقاى او ايمان ندارند از رحمت من نوميدند...»