ب- كفر به لقاى خدا و اميد نبردن بدان، آدمى را به گمراهى مى‌رساند و او را وامى‌دارد كه به بهانه‌هاى باطلى توسّل جويد تا ايمان نياورد (مانند درخواست تغيير قرآن). خداوند مى‌فرمايد:

... قَالَ الَّذِينَ لَايَرْجُونَ لِقَاءَنَا ائْتِ بِقُرْآنٍ غَيْرِ هذَا أَوْ بَدِّلْهُ قُلْ مَايَكُونُ لِي أَنْ أُبَدِّلَهُ... [1].

«... آنها كه به لقاى ما اميد ندارند گفتند: قرآنى جز اين قرآن بياور يا دگرگونش كن....»

پ- آنها يكبار ديگر طلب كردند كه فرشتگان، مستقيماً بر ايشان نازل شوند. خداوند مى‌فرمايد:

وَقَالَ الَّذِينَ لَايَرْجُونَ لِقَاءَنَا لَوْلَا أُنزِلَ عَلَيْنَا الْمَلَائِكَةُ... [2].

«كسانى كه به ديدار ما اميد ندارند گفتند چرا فرشتگان بر ما نازل نمى‌شوند...؟»

ت- عاقبت اين گروه، زيان در زندگى دنيوى است، زيرا دنيا كشتزار آخرت است و آن سراى گذارى است كه آدمى در آن براى سراى ماندگار، توشه بر مى‌گيرد و هركس چنين نكند، زيان كرده است. خداوند مى‌فرمايد:

قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِلِقَاءِ اللَّهِ حَتَّى‌ إِذَا جَاءَتْهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً قَالُوا يَاحَسْرَتَنَا عَلَى‌ مَافَرَّطْنَا فِيهَا... [3].

«زيان كردند آنهايى كه ملاقات با خدا را دروغ پنداشتند و چون قيامت به ناگهان فرارسد گويند: اى حسرت بر ما به خاطر تقصيرى كه كرديم...»

ث- خدا آنها را فراموش مى‌كند چنانكه آنها خدا را فراموش كردند و خدا بديشان توجّهى ندارد و رهايشان مى‌كند و رحمت الهى بديشان نمى‌رسد. خداوند مى‌فرمايد:

... فَالْيَوْمَ نَنْسَاهُمْ كَمَا نَسَوا لِقَاءَ يَوْمِهِمْ هذَا... [4].

«... امروز ما آنها را فراموش مى‌كنيم، همان گونه كه لقاى چنين روزى را فراموش كردند و آيات‌