بدين ترتيب توصيه پيامبران و امامان، اين است كه پيوسته به ياد مرگ باشيم.

يك- از امام على بن الحسين عليه السلام روايت شده است كه فرمود:

«هنگامى كه كار بر حسين بن على سخت شد يكى از همراهان بدو نگريست و او را بر خلاف ديگران يافت، زيرا هرچه كار، سخت‌تر مى‌شد ياران حسين، رنگشان دگرگونى مى‌يافت و از ترس بدنشان به لرزه مى‌افتاد و دلهاشان هراس مى‌يافت ولى حسين عليه السلام و برخى از ياران نزديك او رنگشان تابندگى پيدا مى‌كرد و اعضايشان آرام مى‌گرفت و جانشان به سكون مى‌گراييد. يكى از اطرافيان به ديگران گفت: به او بنگريد كه چگونه مرگ را به هيچ گرفته است امام حسين عليه السلام فرمود: صبر كنيد اى فرزندان كرامت كه مرگ، جز پلى نيست كه شما را از بيچارگى به بهشتهاى پُر پهنه و نعمتهاى پيوسته مى‌رساند. پس كدام يك از شما ناخوش مى‌دارد كه از زندان به كاخ انتقال يابد؟ و اين مرگ، براى دشمنان شما مانند كسى است كه از كاخ به زندان و شكنجه منتقل مى‌شود. همانا پدرم از رسول اكرم صلى الله عليه و آله روايت كرده است كه دنيا زندان مؤمن و بهشت كافر است و مرگ، پُلى است كه اين جماعت را به بهشت و آن گروه را به جهنّم مى‌بَرد و من نه دروغ مى‌گويم و نه به من دروغ گفته شده است‌. [1]»

دو- از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله رسيده است كه فرمود:

«از خدا آن گونه كه بايد شرم كنيد. عرض كردند: چه كنيم يا رسول اللَّه؟ حضرت صلى الله عليه و آله فرمود: اگر جدّى هستيد هيچ كدام شما شبها نخوابد مگر آن كه اجلش در پيش چشمانش باشد. بايد سر و آنچه مى‌انديشد را حفظ كند، چنانكه بايد شكم و آنچه را در بردارد نيز پاس داشت، و آدمى بايد قبر و فرسودگى را در خاطر داشته باشد و هركس آخرت را طالب است بايد آرايشهاى زندگىِ دنيوى را وانهد. [2]»

سه- امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: