«... هركس از خدا و پيامبرش فرمان بَرد او را به بهشتهايى كه در آن نهرها جارى است در آورد و در آنجا جاودانه خواهد بود و اين كاميابى بزرگى است.»

ب- هيچ نعمتى در بزرگى همچون نعمت بهشت نيست مگر نعمت همراهى با كسانى همچون پيامبران و اولياء و صالحان كه خداوند بديشان نعمت ارمغان كرده است. خداوند متعال مى‌فرمايد:

وَمَن يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِم مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولئِكَ رَفِيقاً [1].

«و هركه از خدا و پيامبرش اطاعت كند همراه با كسانى خواهد بود كه خدا نعمتشان داده است چون انبياء، صدّيقان، شهيدان، صالحان و اينان چه نيكو رفيقانند.»

پ- خداوند مى‌فرمايد:

وَمَن يُطِعِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَخْشَ اللَّهَ وَيَتَّقْهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْفَائِزُونَ‌ [2].

«و كسانى كه از خدا و پيامبرش فرمان مى‌برند و از خدا مى‌ترسند و پرهيزكارى مى‌كنند پيروزمندان واقعى هستند.»

پيروزمندى همان رستگارى در رسيدن به اهداف والايى است كه آدمى چه بگونه زندگى نيكوى دنيوى، و چه بگونه پاداش نيكوى اخروى بدانها چشم دارد.

ت- اين همان پيروزى بزرگ است زيرا معمولًا آدمى نمى‌تواند مگر بخش ناچيزى از اهدافش را محقّق سازد، در حالى كه شخص فرمانبر از خدا و رسول فراتر از اهداف خود را بدست مى‌آورد، زيرا خداوند سبحان در كتاب خود، اهداف بسيار والايى را براى انسان تدارك ديده كه عقل بشر توانائى تصوّر آنها را ندارد. خداوند مى‌فرمايد:

... وَمَن يُطِعِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ فَازَ فَوْزاً عَظِيماً [3].