خدايگانى كار گزارِ نيروهاى طبيعت، مى‌شمارد در حالى كه آنها نمى‌دانند فرشتگان، بندگانى هستند ارجمند كه از پرستش خدا روى بر نمى‌تابند و استكبار نمى‌ورزند. و خداوند در آيات زير چنين مى‌فرمايد:

ب-... وَمَنْ عِندَهُ لَايَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَلَا يَسْتَحْسِرُونَ‌ [1].

«و آنان كه در نزد اويند از عبادتش به تكبّر سر نمى‌تابند و خسته نمى‌شوند.»

پ- إِنَّ الَّذِينَ عِندَ رَبِّكَ لَايَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ... [2].

«هر آينه آنان كه در نزد خداى تو هستند از پرستش او سر نمى‌تابند...»

يازدهم- طبيعت، مسخّرِ امر الهى است:

گاهى طبيعت در نگاه بعضى مردمان چنان بزرگ مى‌نمايد كه به عبادت آن روى مى‌آورند و در برابر آن به سجده مى‌پردازند در حالى كه نمى‌دانند اينها تنها تجلّيات قدرت الهى و اسماء نيكوى او هستند. خداوند مى‌فرمايد:

وَمِنْ آيَاتِهِ اللَّيْلُ وَالنَّهَارُ وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ لَاتَسْجُدُوا لِلشَّمْسِ وَلَا لِلْقَمَرِ وَاسْجُدُوا للَّهِ الَّذِي خَلَقَهُنَّ إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ‌ [3].

«از نشانه‌هاى قدرت او شب، روز، آفتاب و ماه است به آفتاب وماه سجده نكنيد. به خداى يكتا كه آفريننده آنان است سجده كنيد اگر او را مى‌پرستيد.»

دوازدهم- عبادت شيطان، بزرگترين گناه:

هنگامى كه آدمى تسليم هواى نفس و گمراهى شيطانى مى‌شود در پيروى از گمراهى به هيچ چيز توجّه نمى‌كند، دراين هنگام او، تنها بنده‌اى مى‌گردد براى شيطان. خداوند درباره چنين فردى مى‌فرمايد:

يَا أَبَتِ لَاتَعْبُدِ الشَّيْطَانَ إِنَّ الشَّيْطَانَ كَانَ لِلرَّحْمنِ عَصِيّاً* يَاأَبَتِ إِنِّي أَخَافُ أَن‌