مى‌باشد، زيرا حقيقت عبادت همان تسليم مطلق در برابر خداست ولى اين تسليم چگونه مى‌تواند همراه با شرك، تحقّق يابد؟! خداوند متعال مى‌فرمايد:

... يَعْبُدُونَنِي لَايُشْرِكُونَ بِي شَيْئاً... [1].

«... مرا مى‌پرستند و هيچ چيزى را با من شريك نمى‌كنند...»

چهارم- نفى تثليث:

الف- قرآن كريم، وقتى باور به يكى از گونه‌هاى رايج شرك يعنى تثليث را كه تا امروز نيز پابرجاست باز مى‌دارد و نفى آن را شرطى از شرايط ايمان مى‌خواند، بينش پرستش را پيش از پيش مى‌شكافد. خداوند مى‌فرمايد:

... فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ وَلَا تَقُولُوا ثَلَاثَةٌ انْتَهُوا خَيْراً لَكُمْ... [2].

«... بنابراين، به خدا و پيامبران او، ايمان بياوريد ونگوييد: (خداوند) سه‌گانه است. (از اين سخن‌) خوددارى كنيد كه براى شما بهتر است...»

ب- خداوند مثال روشنترى مى‌زند كه از تفصيل بيشترى هم برخوردار است.

او مى‌فرمايد:

لَن يَسْتَنكِفَ الْمَسِيحُ أَن يَكُونَ عَبْداً للَّهِ وَلَا الْمَلَائِكَةُ الْمُقَرَّبُونَ... [3].

«مسيح ابايى نداشت كه يكى از بندگان خدا باشد و ملائكه مقرّب نيز ابايى ندارند...»

چه در اينجا از كسانى سخن به ميان مى‌آورد كه عيسى مسيح و يا ملائكه را خداواره‌هايى پنداشتند.

پ- خداوند متعال مى‌فرمايد:

... ثُمَّ يَقُولُ لِلْمَلَائِكَةِ أَهؤُلَاءِ إِيَّاكُمْ كَانُوا يَعْبُدُونَ* قَالُوا سُبْحَانَكَ أَنتَ وَلِيُّنَا مِن دُونِهِم بَلْ كَانُوا يَعْبُدُونَ الْجِنَّ أَكْثَرُهُم بِهِم مُّؤْمِنُونَ‌ [4].