ترجيح دهد. خداوند مى‌فرمايد:

قُلِ اللَّهَ أَعْبُدُ مُخْلِصاً لَهُ دِينِي* فَاعْبُدُوا مَا شِئْتُم مِن دُونِهِ... [1].

«بگو: من تنها خدا را مى‌پرستم در حالى كه دينم را براى خدا خالص مى‌كنم* شما هرچه را جز او مى‌خواهيد بپرستيد...»

ذ- خداوند، عمل بى پيرايش را نمى‌پذيرد و از همين رو است كه به پيامبر و مؤمنان، دستور مى‌دهد كه آنچه را جاهلان، بدان فرامى‌خوانند كنار نهند، زيرا به پيامبر همچون پيامبران پيشين وحى شده كه اگر در عبادتشان شرك ورزند عملشان بى‌اثر مى‌گردد و از زيانكاران خواهند بود و بلكه بايد خدا را بپرستند و شكر همه نعمتهاى او را به جاى آورند كه از جمله آنها خودِ نعمتِ هدايت است. خداوند مى‌فرمايد:

قُلْ أَفَغَيْرَ اللَّهِ تَأْمُرُونِّي أَعْبُدُ أَيُّهَا الْجَاهِلُونَ* وَلَقَدْ أُوحِيَ إِلَيْكَ وَإِلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكَ لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ وَلَتَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ* بَلِ اللَّهَ فَاعْبُدْ وَكُن مِنَ الشَّاكِرِينَ‌ [2].

«بگو: اى نادانان! آيا مرا فرمان مى‌دهيد كه غير از خدا را بپرستم‌؟* به تو و پيامبران پيش از تو وحى شده است كه اگر شرك بياوريد اعمالتان ناچيز گردد و خود از زيان كنندگان خواهيد بود بلكه خدا را بپرست و سپاسگزار او باش.»

ر- اين است ارزش ايمان، ارزش خلوص ايمان و تابندگى و پاكىِ آن، ايمانى كه از هرگونه انحراف و كژروى بر كنار مى‌باشد. خداوند مى‌فرمايد:

قُلْ إِنَّمَا أَدْعُوا رَبِّي وَلَا أُشْرِكُ بِهِ أَحَداً [3].

«بگو: تنها پروردگارم را مى‌خوانم و هيچ‌كس را شريك او نمى‌سازم.»

بدين ترتيب حقيقت ايمان، پيراستگى دين براى خدا و كنار زدن شريكان است و اينكه تنها خداوند، يكتا خوانده شود و هيچ شريكى براى او تراشيده نشود.