چهارم- تقوى و فرمانبرى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله:

1- ايمان به رسول و وحى الهى دليل ديگرى است كه شخص مسلمان را به تقوى فرامى‌خواند، بدين ترتيب تقوى و اطاعت از پيامبر در كنار يكديگر قرار مى‌گيرند يعنى اطاعت از پيامبر، همسنگ تقواى الهى است. پس اگر تقوى به معناى متعهّد بودن به حدود خداوند در احكام ثابت است، فرمانبرى از رسول نيز به معناى تعهّد به حدود الهى در احكام متغيّر است (در امور مربوط به امنيّت و يا ترس) خداوند مى‌فرمايد:

وَمُصَدِّقاً لِمَا بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَلأُحِلَّ لَكُم بَعْضَ الَّذِي حُرِّمَ عَلَيْكُمْ وَجِئْتُكُمْ بِآيَةٍ مِن رَبِّكُمْ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ‌ [1].

«توراتِ حاضر را تصديق مى‌كنم و پاره‌اى از چيزهايى را كه بر شما حرام شده حلال مى‌كنم.

با نشانى از پروردگارتان نزد شما آمده‌ام. از خداى بترسيد و از من اطاعت كنيد.»

2- رسالتهاى الهى، در ايمان به اين دو ركن يعنى تقواى الهى و اطاعت از پيامبر با يكديگر، اختلاف ندارند؛ دور كنى كه چكيده همه ابعاد رسالت به شمار مى‌آيند. خداوند مى‌فرمايد:

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَّا تَتَّقُونَ* إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ* فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ‌ [2].

«آنگاه كه برادرشان صالح گفت: آيا تقوا پيشه نمى‌كنيد؟* من براى شما پيامبرى امين هستم* پس تقواى الهى پيشه كنيد و از من اطاعت كنيد.»

3- خداوند سبحان مى‌فرمايد:

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ* إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ* فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ‌ [3].

«آنگاه كه برادرشان لوط گفت: آيا تقوا پيشه نمى‌كنيد؟* من براى شما پيامبرى امين هستم*