الهى در كار نباشد چه حقيقتى از عبادت باقى مى‌ماند؟ خداوند مى‌فرمايد:

وَإِبْرَاهِيمَ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ ذلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ‌ [1].

«و نيز ابراهيم را به پيامبرى فرستاديم آنگاه كه به مردمش گفت: خداى يكتا را بپرستيد و از او بترسيد.

اين برايتان بهتر است اگر مردمى دانا باشيد.»

5- بدين ترتيب تقوى همان نتيجه مستقيم عبادت است. خداوند مى‌فرمايد:

يَاأَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّكُمُ الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ‌ [2].

«اى مردم! پروردگارتان را كه شما و پيشينيانتان را بيافريده است بپرستيد. باشد كه پرهيزكار و با تقوى شويد.»

پس كسى كه خداى خود را پرستش مى‌كند در واقع به وسيله عبادت، خويش را از آتش جهنّم و خشم الهى حفظ مى‌كند.

6- ايمان مسلمان به شهادت و نظارت خدا بر هر چيزى او را وامى‌دارد كه تقوى در پيش گيرد. خداوند مى‌فرمايد:

... وَاتَّقِينَ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلَى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ شَهِيداً [3].

«... و تقواى الهى را پيشه كنيد كه خداوند نسبت به هر چيزى شاهد و آگاه است.»

مگر نه اين است كه عبادت، همان تسليم است؟ مگر نه اين است تسليم همان عاملى است كه حقايق آن در جان و در رفتار آدمى آشكار مى‌گردد؟

7- چرا آدمى نبايد تقواى خداى خويش را در پيش گيرد؟ مگر خدا ولى و شفيع او نيست و البتّه هيچ‌كس جز خداوند سبحان به هنگام نياز يا رويارويى با خطر نمى‌تواند به آدمى سود رساند:

أَنْذِرْ بِهِ الَّذِينَ يَخَافُونَ أَن يُحْشَرُوا إِلَى‌ رَبِّهِمْ لَيْسَ لَهُم مِن دُونِهِ وَلِيٌّ وَلَا شَفِيعٌ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ‌ [4].