اين فرزند- يعنى اسماعيل- بزرگ مى‌شود و اينك جوانى گشته است با دلى آكنده از شادى و آرامش در اين حال ابراهيم، خود را آماده مى‌كند كه اين جوان مؤمن را به دست خود، سرببرد. از سويى اين جوان را مى‌بينيم كه اگرچه با اميدهاى فراوانى به روى زندگى آغوش مى‌گشايد، ولى با گرمى تمام، امر الهى را گردن مى‌نهد. اين، تجلّىِ عظيمى است از روح تسليم در برابر خدا. خداوند مى‌فرمايد:

فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِينِ‌ [1].

«چون هر دو تسليم شدند و او را به پيشانى افكند.»

3- خداوند، بيت اللَّه الحرام را جايگاه و مأمن مردم قرار داد، ليكن دستور داد آن را از وجود بتها پاك كنند، زيرا بتها بزرگترين گردنه در راه تسليم در برابر خداى يكتا هستند.

خداوند مى‌فرمايد:

وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِلنَّاسِ وَأَمْناً وَاتَّخِذُوا مِنْ مَقَامِ إِبْرَاهِيمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى‌ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ أَن طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ [2].

«و كعبه را جايگاه اجتماع و مكان امن مردم ساختيم. مقام ابراهيم را نمازگاه خويش گيريد ما ابراهيم و اسماعيل را فرمان داديم: خانه مرا براى طواف‌كنندگان و مقيمان و راكعان و ساجدان پاكيزه داريد.»

4- هنگامى كه ابراهيم و اسماعيل، پايه‌هاى اين خانه را برمى‌افرازند و از خدا مى‌خواهند كه به آن دو، حالت تسليم، ارزانى دارد و از نسل آنها امّتى قرار دهد كه در برابر خدا تسليم باشند، در حقيقت، ما را به سوى تسليمى رهنمون مى‌شوند كه قلّه تكامل ايمانى، تلقّى مى‌شود. خداوند مى‌فرمايد:

وَإِذْ يَرْفَعُ إِبْرَاهِيمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَإِسْمَاعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ* رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَيْنِ لَكَ وَمِن ذُرِّيَّتِنَا أُمَّةً مُسْلِمَةً لَكَ وَأَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَتُبْ عَلَيْنَا إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ‌ [3].