ايمان به حق مستلزم شناخت ميزان حقى است كه مقدار و حدود آن را مشخّص مى‌سازد وبدين ترتيب ايمان به حق مستلزم آگاهى از ميزان است. خداوند مى‌فرمايد:

وَالْوَزْنُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ... [1].

«وزن كردن (اعمال و سنجش ارزش آنها) در آن روز، حق است...»

هفده- پس از حق، گمراهى خواهد بود:

1- خداوند مى‌فرمايد: فَذلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمُ الْحَقُّ فَمَاذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلَّا الضَّلَالُ فَأَنَّى‌ تُصْرَفُونَ‌ [2].

«... اين اللَّه پروردگار حقيقى شماست، بعداز حقيقت جز گمراهى چيست‌؟ پس به كجا روى مى‌آوريد؟»

در اينجا صفت حق همچون نامى از نامهاى خداوند سبحان به كار رفته پس او ربّ حق است.

و هر چيزى كه مشروعيّت خود را از خداوند سبحان الهام نگيرد، گمراه است. خداوند سبحان مى‌فرمايد:

... فَمَاذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلَّا الضَّلَالُ فَأَنَّى‌ تُصْرَفُونَ‌.

2- باطل پوچ، از ميان رونده، و ساختارى فروريزنده ودرختى ازبيخ كنده است. از همين رو هنگام رويارويى با حق، فروپاشيده مى‌شود. خداوند مى‌فرمايد:

... فَعَلِمُوا أَنَّ الْحَقَّ للَّهِ وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَفْتَرُونَ‌ [3].

«... بدانند كه حق از آن اللَّه است و تمام آنچه را افترا مى‌بستند از (نظرِ) آنها گم خواهد شد.»

هيجده- كيفر كسى كه پاره‌اى از حق را فراموش كند:

1- يكى از چيزهايى كه موجب انحراف مى‌شود؛ كنار نهادن بخشى از حق، يا به‌