الف- اين كه دوستت همسنگ تو باشد. از امام باقر عليه السلام نقل شده است كه فرمود:

«إِذَا صَحِبْتَ فَاصْحَبْ نَحْوَكَ وَلَا تَصْحَبْ مَنْ يَكْفِيكَ فَإِنَّ ذلِكَ مَذَلَّةٌ لِلْمُؤْمِنِ» [1]

. «دوستى همسنگ خويش برگزين و نبايد همراه كسى شوى كه بر تو انفاق مى‌كند، زيرا اين موجب خوارى مؤمن است.»

ب- به مسافر فرمان داده شده است كه دوستانش كمتر از هفت نفر باشند. از محمّد بن على بن حسين نقل شده كه گفت: پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود:

«أَحَبُّ الصَّحَابَةِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ أَرْبَعَةٌ وَمَا زَادَ قَوْمٌ عَلى‌ سَبْعَةٍ إِلَّا كَثُرَ لَغَطُهُمْ» [2].

«بهترين دوستان نزد خدا چهار تن هستند، و هيچ گروهى از هفت تن تجاوز نكردند مگر آن كه غوغايشان فزونى يافت.»

ج- و به او دستور داده شده است با دوستان به مهربانى رفتار كند، چون از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله روايت شده كه فرمود:

«مَا اصْطَحَبَ اثْنَان إِلَّا كَانَ أَعْظَمُهُمَا أَجْراً وَأَحَبُّهُمَا إِلَى اللَّهِ أَرْفَقُهُمَا بِصَاحِبِهِ» [3]