[1] - «سپاس خداى را كه به من روزى داد آنچه را بدان شرمگاه خود را
بپوشانم، و در آن واجب خويش را بجاى آرم، و خدايم را بپرستم، ل لا و بدانجا روم كه
فرمانم داده. سپاس مر خداى را كه آهنگش كردم و او مرا رساند، و خواستمش پس ياريم
داد، و مرا پذيرفت و مرا از خويش محروم نساخت. خواستم پس به من داد پس اوست سنگر،
امان، پناهگاه، پشتيبان، اميد، گريزگاه و ذخيره و عُدّه من به هنگام سختى و
آسانى.»