2- بدينسان دين، احترام به كانون خانواده را با دژ بندى آن بوسيله نرده هايى محكم بنيان نهاده است كه مى‌توان آن را در تحريم پيوند جنسى ميان مرد وزن، جز آنگاه كه پروردگار مى فرمايد جلوه‌گر دانست وشايد همين اصل در ساير احكام مربوط به پيوند ميان مرد وزن از جمله تحريم (قذف)- نسبت دادن تهمتهاى جنسى به ديگران- جارى دانست، البته اين موجب مى‌شود كانون زنا شويى از زبان بيهوده‌گويان در امان بماند واحترامى اجتماعى براى آن در نظر آيد.

خداوند مى‌فرمايد: (وَالَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحَصَنَاتِ ثُمَّ لَمْ يَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمَانِينَ جَلْدَةً وَلَا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهَادَةً أَبَداً وَأُولئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ) [1]

«كسانى كه زنان پاكدامن را متهم (به عمل منافى عفت) مى‌كنند، سپس چهار شاهد (بر مدعاى خود) نمى آورند، آنها را هشتاد تازيانه بزنيد، واز آن پس هرگز شهادتشان را نپذيريد كه آنها همان فاسقانند.»

3- براى تجليل خاص از خانواده وحفظ حرمت آن در برابر زبانها خداوند حرام كرده است كه مردى به همسر خود نسبت زنا دهد واحكام لعان را بر او فرض گردانيده است، چنانكه جامعه را از بكارگيرى مسائل جنسى از سوى باندهاى مختلف در راه منافع سياسى باز داشته، ومسلمانان را به والاترين ادب، مؤدب ساخته است وكسانى را كه تهمت جنسى به ديگران مى‌زنند رسوا كرده است. خداوند مى‌فرمايد: (إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَن تَشِيعَ الْفَاحِشَةُ فِي الَّذِينَ‌