فرجه، ولا يحسد الناس، ولا يقتّر، ولا يبذّر، ولا يسرف، ينصر المظلوم، ويرحم المسكين‌

، نفسه منه في عناء والناس منه في راحة، لا يرغب في عزّ الدنيا ولا يجزع من ذلّها، للناس هَمٌّ قد أقبلوا عليه، وله هَمٌّ قد شغله، لا يرى في حلمه نقص ولا في رأيه وهن، ولا في دينه ضياع، يرشد من استشاره، ويساعد من ساعده، ويكيع عن الخنا والجهل» [1]

. «مؤمن داراى قوّت در دين، و عزم استوار با نرمش، و ايمان با يقين، و حرص در فهم و درك، و نشاط در هدايت، و نيكوكارى در استقامت، و علم با حلم، و خردمندى در نرمى، و سخاوت در حق، و ميانه‌روى در دارائى، و تحمّل در ندارى، و بخشش در قدرت، و طاعت الهى در خيرخواهى، و بازدارى از شهوت، و پرهيزكارى در شوق، و حرص در جهاد، و نماز در هنگام كار، و شكيبايى در سخن مى‌باشد. در مشكلات و تحوّلات با وقار و متانت، در مصيبتها شكيبا، در نعمت و آسايش، شكرگزار است. غيبت نمى‌كند، تكبّر نمى‌ورزد، قطع رحم نمى‌كند، نه سست و بى‌حال است و نه سخت و غليظ، چشمش بر او پيشى نمى‌گيرد، شكمش او را رسوا نمى‌سازد، شهوتش بر او چيره نمى‌شود، به مردم حسادت نمى‌ورزد، نه خسيس و سختگير است و نه اسرافگر، مظلوم را يارى مى‌كند، بر مسكين مهربانى مى‌نمايد، نفسش از او در مشقّت امّا مردم از او در آسايش هستند، در عزّت دنيا رغبت نمى‌كند، و از خوارى دنيا بى‌تابى نمى‌نمايد، مردم هدف دنيوى دارند و به آن رو آورده‌اند، امّا او در انديشه چيز ديگرى است كه وى را از دنيا بازداشته و به خود مشغول كرده است، در عقل او، نقص و در رأى او، ضعف و در دين او، گمراهى ديده نمى‌شود. هركه از وى مشورت بخواهد، او را راهنمائى مى‌كند و هركه از او كمك بخواهد، كمكش مى‌نمايد و از ناسزاگوئى و جهالت پرهيز مى‌كند.»

2- از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله روايت شده كه جبرئيل نزد حضرت آمد وگفت: