3- معاويه بن‌عمّار مى‌گويد: از امام‌صادق عليه السلام شنيدم كه مى‌فرمود:

«لا يغسل الثوب، ولا تعاد الصلاة ممّا وقع في البئر إلّاأن ينتن، فإن أنتن غسل الثوب، وأعاد الصلاة، ونزحت البئر» [1]

. «جامه شسته نمى‌شود و نماز ا عاده نمى‌گردد به خاطر آنچه در چاه افتاده (و مرده) است مگر اينكه آب چاه بوى بد بگيرد كه دراين صورت جامه را بشويد و نماز را اعاده كند و آب چاه كشيده شود.»

احكام‌

آب چاه پاك بوده وچيزى آن را نجس نمى‌گرداند مگر اينكه‌رنگ يا مزه ويا بوى آن‌را تغيير دهد. فروع اين مسأله بشرح ذيل بيان مى‌شود:

1- اگر در چاه چيز نجسى بيفتد مثل اينكه انسان يا شتر يا گوسفند يا سگ در آن بميرد يا شراب يا چيزى ديگر از نجاسات در آن انداخته شود، مستحبّ مؤكّد اين است كه به‌اندازه متناسب با نجاستى كه در آن‌افتاده، آب كشيده شود تا نفرت عرفى از آن برطرف شود بلكه اگر منظور نوشيدن آن باشد، احتياط واجب اين است كه چندين دلو از آب آن كشيده شود مخصوصاً در صورتيكه شراب در آن افتاده باشد يا مردارى كه متلاشى شده است. همه اين حرفها در صورتى است كه آب به وسيله نجاست، تغيير نيافته باشد وگرنه تا زمانى كه تغيير باقى باشد، آب چاه نجس‌است.

2- اگر در چاه نجاست بيفتد و رنگ يا بو و يا مزه آن هم تغيير يابد ولى بعد، آن تغيير از بين برود، آب چاه هر چند چيزى از آن كشيده‌