به طهارت آن پيدا كنى.»

گفتم: اگر شك كرده باشم كه نجس شده يا نشده آيا بر من لازم است كه در آن جستجو كنم، و آن را زير و رو كنم؟ فرمود:

«نه، ولى تو با اين كار فقط مى‌خواهى شكى را كه در دلت ايجاد شده، از بين بردارى.»

گفتم: اگر در حاليكه مشغول نماز هستم، نجاست را در لباسم ببينم؟ فرمود:

«نماز را مى‌شكنى و از نو اعاده مى‌كنى در صورتيكه در ابتدا درباره محل نجاست شك كرده باشى سپس آن را ببينى، امّا اگر شك نكرده باشى و لباست را (به واسطه نجاست) مرطوب ببينى، دراين صورت نماز را قطع مى‌كنى و محل نجاست را مى‌شوئى و بعداز همانجا كه نماز را قطع كرده‌اى شروع و تمام مى‌كنى زيرا تو نمى‌دانى شايد چيزى بعد بر تو افتاده باشد، پس لازم نيست يقين را به واسطه شك نقض كنى.» [1]

احكام‌

قبلًا درباره كيفيّت ثابت شدن نجاست، و نيز طهارت بعداز نجاست سخن گفته شد و دراين‌جا فروعى است كه بايد مورد اشاره قرار گيرد:

1- هر چيزى پاك است تا زمانى كه بدانى نجس شده است و اگر