حكم شك در نجس و نجاست‌

حديث شريف:

زراره مى‌گويد: به امام باقر عليه السلام عرض كردم كه لباسم به خون دماغ يا غير آن يا منى آلوده شده و من جاى آن را علامت گذاشتم تا به آب برسم امّا به آب رسيدم و وقت نماز فرارسيد ولى من فراموش كردم كه لباسم آلوده بوده پس نماز گزاردم و بعداز نماز يادم آمد. امام فرمود:

«نماز را اعاده مى‌كنى و لباس را مى‌شوئى.»

گفتم: اگر جاى نجاست را نديده باشم ولى بدانم كه چيزى به لباسم رسيده و جستجو هم كرده ولى نيافته باشم و بعداز نماز بيابم حكم چيست؟ فرمود:

«لباس را مى‌شوئى ولى نماز را اعاده نمى‌كنى.»

گفتم: چرا چنين است؟ فرمود:

«چون توبه پاكى آن يقين داشته‌اى، سپس شك كرده‌اى و هيچگاه سزاوار نيست كه يقين را به واسطه شك نقض كنى.»

گفتم: من مى‌دانم كه لباسم به نجس آلوده شده، ولى جاى آن را نمى‌دانم تا بشويم؟ فرمود:

آية الله العظمى السيد محمد تقي المدرسي(دام ظله)، احكام مطهرات و نجاسات - قم، چاپ: اول، 1381.

آن قسمتى را كه فكر مى‌كنى نجس شده بشوى تا آنجا كه يقين‌