به اينكه در مورد آنان احتياط پيشه كنيم اگر ضرورت عرفى براى لزوم معاشرت موجود نباشد ولى اگر ضرورتى در كار باشد معاشرت با آنان اشكال ندارد با مراعات پرهيزاز نجاساتى كه آنان، آنها را پليد نمى‌دانند.

امّا ساير منحرفان اعتقادى اگر انحراف آنان به انكار دين خدا وخروج از جماعت مسلمين، منجر شود آنان نيز به كفّار ملحق مى‌شوند.

جزئيات مسأله بشرح ذيل است:

كافر نجس است و واجب است از او اجتناب شود و از ورودش به مساجد جلوگيرى به عمل آيد. كافر كسى است كه منكر وجود خداست يا براى او شريك قرار مى‌دهد يا نبوّت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله را نفى مى‌كند يا يكى از ضرويات دين‌ [1] را انكار مى‌كند، انكارى كه به انكار رسالت منتهى شود بدون اينكه شبهه‌اى يا اشتباهى در كار باشد بلكه صرفاً به جهت انكار وحى و تمرّد بر پيامبر، منكر حكم ضرورى دين مى‌شود مثل كسى كه منكر وجوب نماز و روزه و حجّ يا حرمت زنا و شراب شود.

اين مسأله فروع زيادى دارد كه به پاره‌اى از آنها اشاره مى‌شود:

1- اوْلى‌ اين است كه از اهل‌كتاب يعنى يهود و نصارى و مجوس، از باب احتياط اجتناب شود بخصوص در جايى كه دليل معقول براى معاشرت وجود نداشته باشد، اين احتياط به خاطر مراعات فتواى‌