«من وراء الثوب، فإن صافحك بيده فاغسل يدك» [1]

. «از پشت پارچه مصافحه كند و اگر با دستش با تو مصافحه كرد، دستت را بشوى.»

3- سعيد اعرج مى‌گويد: از امام صادق عليه السلام پرسيدم درباره سؤر يا نيم خورده غذاى يهودى و نصرانى. امام فرمود: «نه.» [2]

احكام‌

شرك به خداوند بزرگترين ستمى است كه بشر مرتكب آن مى‌شود و نشان دهنده پليدى روح، عقل و طبيعت آن انسان است. شرك داراى سطوح و مراتب گوناگون است كه خطرناكترين آن اين است كه انسان، چيزى يا كسى را شريك خداوند متعال قرار دهد، مانند پرستش سنگ، خدا دانستن فرعون، يا عزير ومسيح را شريك خدا در الوهيّت قرار دادن.

اين نوع شرك، انسان را در ظاهر و باطن مطرود و منفور قرار مى‌دهد و او را از معاشرت با ديگر انسانها، دور و محروم مى‌گرداند.

بدين ترتيب قرآن كريم به مسلمانان دستور مى‌دهد كه مشركان را از مسجدالحرام طرد و نفى كنند زيرا آنان عناصر نجس و پليدى هستند كه انسان از آنها نفرت دارد و آنها را از خود دور مى‌دارد.

خداوند مى‌فرمايد:

(يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّمَا الْمُشْرِكُونَ نَجَسٌ فَلَا يَقْرَبُوا الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ‌