سعيد بن جبير مى‌گويد:

كانت قريش تعارض النبي في الطواف يستهزؤون ويصفّرون ويصفّقون فنزلت هذه الآية [1].

«قريش در هنگام طواف با پيامبر صلى الله عليه و آله معارضه مى‌كردند، مسخره و استهزاء مى‌نمودند، سوت مى‌كشيدند و دست مى‌زدند و لذا اين آيه نازل شد.»

كافران، نماز را به باد مسخره مى‌گرفتند، عليرغم اينكه هر انسان سالمى، به شخصى كه با پروردگارش مناجات مى‌كند احترام مى‌گذارد، و به حكم عقل و فطرت، عمل او را تعالى و ارتقاى روح مى‌شمارد.

(وَإِذَا نَادَيْتُمْ إِلَى الصَّلَاةِ اتَّخَذُوهَا هُزُواً وَلَعِباً) [2].

«آنها هنگاميكه شما به نماز فرامى‌خوانيد، آن را به مسخره و بازى مى‌گيرند.»

كسانى كه نماز را ضايع مى‌سازند!

امّا كسانى كه نماز را ضايع و تباه مى‌سازند يا آن را ترك مى‌كنند، جزايشان اين است كه مناعت نفس را از دست مى‌دهند، و نمى‌توانند خويشتن را از شهوات باز دارند. خداوند مى‌فرمايد:

(فَخَلَفَ مِن بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلَاةَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ) [3].

«امّا پس‌از آنان، فرزندان ناشايسته‌اى روى كار آمدند كه نماز را تباه كردند و از شهوات پيروى نمودند.»

گاهى هم ترك نماز، شخص را به تكذيب دين و دورشدن از صراط مستقيم مى‌كشاند: