«پس وقتى كه ماههاى حرام پايان يافت، مشركان را هرجا يافتيد به قتل برسانيد و آنها را اسير سازيد و محاصره كنيد و در هر كمينگاه بر سر راه آنان بنشينيد. پس اگر توبه كنند و نماز را برپا دارند و زكات را بپردازند، آنها را رها سازيد زيرا خداوند آمرزنده و مهربان است.»

نماز، تزكيه نفس‌

درجات مؤمن با نماز او تعالى مى‌يابد. پس هرچه بيشتر بر نماز خود مواظبت كند و آن را با شرايطش بجاآورد و در هنگام اقامه آن، خشوع بيشترى داشته باشد، ارتباط و قرب او به خداوند هم بيشتر خواهد شد و در نتيجه، اين ارتباط و قرب، در همه ابعاد زندگى او باز تاب خواهد يافت.

نماز باعث تقوا مى‌شود و تقوا، نفس را از هواپرستى‌ها باز مى‌دارد.

خداوند سبحان مى‌فرمايد:

(... إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى‌ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنكَرِ وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ...) [1].

«... به‌يقين نماز (انسان را) از زشتيها وگناه باز مى‌دارد وياد خدا بزرگتر است ...»

نماز انسان را به پروردگارش نزديك مى‌گرداند، به همين دليل، اخلاص، يكتاپرستى و پاكى او از آلودگيها و پلشتى‌هاى شرك، افزايش مى‌يابد. خداوند مى‌فرمايد:

(... قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدَى‌ وَأُمِرْنَا لِنُسْلِمَ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ* وَأَنْ أَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَاتَّقُوهُ وَهُوَ الَّذِي إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ) [2].