منافات دارد، لباسش را تطهير يا عوض كند يا مى‌تواند آن لباس نجس را از بدن بيرون آورد چون لباس ديگر هم به تن دارد، پس همان كار را انجام دهد و نماز را تمام نمايد و صحيح است. امّا اگر نتواند، نماز را بايد اعاده كند. ولى اگر وقت تنگ باشد، با همان نجاست نماز را تمام كند و چيزى بر او نيست.

6- بنابر قاعده پيشين، جهل به نجاست، موجب بطلان نماز نمى‌شود هر چند نماز در واقع با نجاست انجام شده باشد. نمونه‌ها و مثالهاى اين قاعده فراوان است كه به برخى از آنها اشاره مى‌كنيم:

الف- زمانى كه جامه نجس خود را تطهير كند و يقين به طهارت آن پيدا نمايد ولى بعداز نماز متوجّه شود كه نجاست آن باقى مانده است، نماز او صحيح است.

ب- اگر لباسش قبلًا طاهر بوده، سپس در نجاست آن شك كند و بعداز نماز بفهمد كه واقعاً نجس بوده است، نماز او صحيح است چون- همانطور كه در حديث شريف آمد- يقين، هيچگاه به واسطه شك نقض نمى‌شود.

ج- اگر بداند لباسش نجس بوده است ولى مسؤول تطهير آن يا دو شاهد عادل از طاهر شدن آن خبر دهند و با آن نماز بخواند و بعد از نماز كشف خلاف شود، نماز او صحيح است.

د- اگر مقدارى خون يا چيزى نجس ديگر بريزد و شك كند كه آيا روى لباسش ريخته يا روى زمين، و بعداز نماز بفهمد كه روى لباسش ريخته است، نمازش صحيح است.

ه- اگر در بدن يا لباسش خونى ببيند و يقين كند كه از آن خون هايى است كه ضرر به صحّت نماز ندارد مانند خون پشه، يا خون زخمى كه در