«كونوا دعاة للناس بغير ألسنتكم، ليروا منكم الورع والاجتهاد والصلاة والخير، فإنّ ذلك داعية» [1].

«باغير زبان، دعوتگران مردم به خير وخوبى باشيد تا از شما در عمل پرهيزكارى، كوشش، نماز وكارهاى خير ببينند وهمين خود، داعى آنها به خير وخوبى خواهد شد.»

تفصيل احكام:

1- واجب است كه نيت عبادات واز آن جمله نماز، خالص براى خدا باشد، وآميخته به ريا نباشد زيرا ريا گناه بزرگ وباطل كننده عبادت است.

2- منظور از ريا اين است كه انسان عمل را تنها به قصد نشان دادن به مردم انجام دهد، وقصد امتثال فرمان خداوند را نداشته باشد. قدر متيقّن از بطلان عبادات به سبب ريا، همين معنى است زيرا در اين صورت، عمل فاقد قصد امتثال وقربت مى‌باشد.

3- ريا صورتهاى ديگرى هم دارد كه انسان در اين صورتها فاقد قصد امتثال وقربت محسوب نمى‌شود، مانند اينكه انگيزه عمل، قربت وامتثال باشد امّا در كنار آن ريا هم كند، يااينكه در بعضى از اجزاى واجب عبادت، قصد ريا داشته باشد. فقها گفته‌اند: در اين حالات نيز بخاطر قصد ريا، عبادت باطل است واين سخن غالباً موافق احتياط است پس بنابر احتياط واجب، عبادت بايد اعاده شود.