«وداستان دو فرزند آدم را بحق برآنها بخوان: هنگامى كه هركدام، كارى براى تقرب (به پروردگار) انجام دادند؛ اما از يكى پذيرفته شد، واز ديگرى پذيرفته نشد؛ (آنكه عملش مردود شده بود) گفت: به خدا سوگند تو را خواهم كشت. (برادر ديگر) گفت: خدا تنها از پرهيز كاران مى‌پذيرد.»

پذيرفتن اعمال از سوى خداوند، به حسن ظاهر اعمال وآنچه انسان بدان تظاهر مى‌كند، ربطى ندارد بلكه خداوند تنها از متقيان مى‌پذيرد؛ از كسانى كه نيّت وهدف خود را پاك وخالص ساخته‌اند.

بنابر اين تقواى الهى با ظاهر عمل وعامل تحقق نمى‌يابد بلكه ملاك تحقق آن، نيّت وهدف عامل است ودر واقع نيّت‌ها واهدافى كه باعث انجام عمل شده‌اند، ميزان پذيرش آن‌ها در درگاه حضرت حق مى‌باشند.

حديث شريف:

سنت شريف، حاوى روايات فراوانى است كه از معصومين عليهم السلام درباره نيت، اخلاص، رياء، وآثار تربيتى وروانى آن در جامعه مؤمنين در دنيا، ودر سرنوشت انسان وعمل او در آخرت، نقل شده است. در اين جا تنها به نقل قسمتهاى كوتاهى از آنها اكتفا مى‌كنيم شايد در اصلاح نيّت‌هاى ما وخالص ساختن ورنگ الهى دادن به اعمال ما بدور از هر نوع آلودگى وتنها به قصد قربت الهى انجام دادن، مفيد واقع افتد.

نيّت وجاودانگى‌

1- امام صادق عليه السلام فرمود: