«پدرم على بن الحسين عليه السلام هيچ نعمتى را به ياد نمىآورد مگر
اينكه سجده مىكرد، وهيچ آيه سجدهاى را تلاوت نمىكرد مگر اينكه سجده مىنمود،
وهيچ گاه خدا، بدى ترسناكى ياتوطئه نيرنگ بازى را از او دفع نمىكرد مگر اينكه به
سجده مىافتاد، واز نماز واجبى فراغت نمىيافت مگر اينكه سجده مىكرد، وبراى آشتى
بين دو نفر موفق نمىشد مگر اينكه سجده مىكرد، واثر سجده در همه مواضع سجده در
بدن او پيدا بود، وبه همين جهت (سجّاد) ناميده شده بود.»
آية الله العظمى السيد محمد تقي
المدرسي(دام ظله)، احكام نماز - قم، چاپ: پنجم، 1389.