قنوت در لغت به طور مطلق به معناى خضوع وفرمانبردارى وتسليم بودن
است، وبه دعا ونماز وپرستش نيز به عنوان مصداقهاى خضوع وتبعيت از خداوند، قنوت
گفته مىشود. امادر اصطلاح فقهى، قنوت، دعا به شيوه خاص ودر موقعيت مخصوصى از نماز
است.
1- قنوت عبارت است از دعا كردن با بلند كردن دستهادر مقابل صورت به
گونهاى كه كف دستها به طرف آسمان وپشت دستها به سوى زمين باشد، ودر اغلب نمازها
بعد از خواندن حمد وسوره وقبل از ركوع ركعت دوم، انجام مىشود، واگر نماز گزار
بدون بلند كردن دستها، دعا بخواند، ثواب دعا را- ان شاء اللَّه- خواهد داشت.
2- قنوت در همه نمازهاى واجب ومستحب، مستحب است، ودر نمازهاى واجب
يوميهاى كه با صداى بلند خوانده مىشود
[1] - مستدرك الوسائل، ج 1، كتاب الصلاة، ابواب القنوت، ص 320، باب
16، حديث 5.