هفتم- سجود

قرآن كريم:

1- (يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ارْكَعُوا وَاسْجُدُوا وَاعْبُدُوا رَبَّكُمْ وَافْعَلُوا الْخَيْرَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ) [1].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، ركوع كنيد وسجود بجا آوريد وپروردگار خود را عبادت نماييد وكارخير انجام دهيد، شايد رستگار شويد.»

سجده، تعبير وبيانى از منتهاى خضوع، فرمانبردارى ومطيع بودن است. هنگاميكه انسان به سجده مى‌افتد، اين حالت، باحقيقت ذات وهستى او كاملًا هماهنگى دارد زيرا حقيقت وجود انسان، عين فقر، ناتوانى ونياز به پروردگار عزيز ومقتدر است واز اين رو، انسانِ درحال سجده، بسيار نزديكتر به مقام عبوديت است تاحالات ديگر. شخص مؤمن باسجده خود، حقيقت ايمان وتسليم بودن خود در برابر ذات حق را به نمايش مى‌گذارد.