روابط ميان همسرى نمود مى‌يابد. اكنون پرسش اينجاست كه زمام امور خانواده بايد در دست چه كسى باشد؟

بى‌زمامدارى يعنى هرج و مرج، و اسلام اين حالت را بر نمى‌تابد، همچنانكه طبيعت نيز اين امر را نمى‌پذيرد. در واقع خداوند مردان را بر سرشت رياست‌طلبى و زنان را بر سرشت هم آوايى و اطاعت آفريده است، همين امر باعث شده تا مردان از اين سرشت خود سوء استفاده كرده و گه‌گاه به حقوق زنان دست درازى كنند. به همين خاطر است كه خداوند براى محدود ساختن اينگونه تجاوزات، و ارائه‌اى تعريفى روشن براى زمامدارى امور زنان توسط مردان، پيامهايى از آسمان فروفرستاده است. در واقع واگذارى سرپرستى خانواده به مردان از سوى اسلام، چيزى جز باز نمود فرايند فطرى حاكم بر روابط خانواده نمى‌باشد و مراد از آن در انداختن طرحى نو نبوده، بلكه اسلام با اقرار اين امر قصد سامان دهى به امر زمامدارى و ارائه‌ى تعريف مناسبى از آن را داشته تا از تجاوز مردان به حقوق همسرانشان جلوگيرى به عمل آورد.

احكام:

1- دين اسلام زمامدارى امور خانواده را به مردان محوّل كرده و ايشان را به عنوان همسر و پدر موظّف به دادن نفقه به همسر و فرزندان كرده است.

2- در مقابل نيز اسلام زنان را به اطاعت از همسر و نگهدارى از اسرار و ناموس وى در غيابش، موظّف ساخته است. از اينرو زن شايسته آن‌