«به درمان (بيماريها) بپردازيد، زيرا، خداوند بيمارى و دردى را فرونمى‌فرستد مگر اينكه دارو و درمان آن را نيز فرستاده باشد.»

احكام:

1- پاره‌اى از بيماريها به مرگ يا نقص عضو يا از ميان رفتن قواى جسمانى منجر نمى‌شوند، ولى ضرر و زيان زيادى را درپى دارند، مانند مبتلا شدن به مرض قند كه هر چند به مرگ نمى‌انجامد و مى‌توان سالها با آن زندگى كرد، ولى اين بيمارى از نظر عرف ضرر بسيار تلقّى مى‌شود، و ظاهراً حفظ جان از ابتلا به چنين بيماريهايى نيز واجب است.

2- اگر اهمال كارى در حفظ جان از آسيبهاى بسيار زياد، در عرف به منزله‌اى نابود كردن خود تلقّى شود، وجوب اقدام براى دفع آن آسيبها قويتر به نظر مى‌رسد.

بنابراين هركس گرفتار چنين بيماريهايى شود بايد به دارو و درمان آن همّت گمارد.

3- بهداشت عمومى و فساد

قرآن كريم:

1- (وَإِلَى‌ مَدْيَنَ أَخَاهُمْ شُعَيْباً قَالَ يَاقَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَالَكُمْ مِن إِلهٍ غَيْرُهُ قَدْ جَاءَتْكُمْ بَيِّنَةٌ مِن رَبِّكُمْ فَأَوْفُوا الْكَيْلَ وَالْمِيزَانَ وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَاحِهَا ذلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ‌