شريعت اسلام شريعتى اسان گير است، كه خداوند بوسيله آن خرد بشرى را از زنجيرهاى دست و پاگير رهايى بخشيده و مردم را از قيد و بندها آزاد ساخته، و آزادگى فطرى را به ايشان باز گردانيده است. يكى از نمودهاى آسانى شريعت، اصل عمومى حلّيّت مى‌باشد كه بر مبناى آن هر چيزى تا زمانى كه نصّ قاطعى در حرمتش وارد نشده باشد، حلال قلمداد مى‌شود، و هر چيزى تا نجاستش به دليلى، آشكار نشده باشد، طاهر و پاك محسوب مى‌شود. اصل حلّيّت مواد غذاييى خداوند آنرا به ما ارزانى داشته، تا زمانى كه نصّ آشكارى در مورد آن وارد نشده باشد، به راستى كه اين اصل اصلى بسيار سودمند مى‌باشد.

احكام:

مى‌توان از آيات كريمه‌اى كه يادآور شديم پاره‌اى احكام كلّى را استنباط كرد:

1- خداوند اجازه داده تا انسان هر آنچه را كه روى زمين يافت مى‌شود مورد استفاده خود قرار دهد، و انسانها نمى‌توانند اين استفاده را بر خود و يا ديگران حرام كنند، و حركت و فعاليّت بشرى را اسير قيد و بند سازند.

2- هر روزى پاكيزه‌اى، حلال مى‌باشد. در واقع دين، تنها آنچه را كه حرمتش در نصوص و متون ويژه تعيين شده يا بدان اشاره شده، حرام مى‌شمرد.

3- خداوند متعال، تنها خوردنيهايى را كه در آيات قرآن حرام شمرده‌