3- از جنبه‌اى، جزء رفتارهاى مثبت اجتماعى است، كه انسان با برخوردارى از آن به حقوق ديگران در تمام ابعاد احترام مى‌گذارد.

4- همچنين آرمان مدنى والايى است كه مردم را به جامعه توحيدى مى‌رساند، كه در آن، مردم يكديگر را به خدايى نمى‌گيرند.

5- به علاوه، گونه‌اى پيراستگى فرهنگى است، كه دروغ و دروغ بستن به خداوند و رويگردانى از حق، در آن راه ندارد.

در واقع امنيّت بدين مفهوم، رويه برجسته ايمان را تشكيل مى‌دهد. از همين روست كه دو واژه‌ى ايمان و امنيّت كاربرد مشابهى دارند. مؤمن كسى است كه به ديگران امان مى‌دهد و به هر حقّى گردن مى‌نهد. ايمان، انسان را به پذيرش هر حقى براى هر شيئ، از جمله؛ حقّ خداوند متعال، حقّ خلق خدا، حقّ خويش و حقوق ديگران و... فرامى‌خواند، و از اين رهگذر تمام اين حقوق «حرمت» نام مى‌گيرند. چون كه مؤمنان آن حقوق را محترم مى‌شمرند و آنها را به رسميّت مى‌شناسند و از تجاوز به آنها پرهيز مى‌كنند. دراين صورت اگر آزادى از سوى من فراهم آيد بدين معنى است كه از سوى شما نيز فراهم آمده است. بديگر سخن به رسميّت شناختن حقّ شما در اظهار نظر توسّط من بدين معنى است كه من از جانب خود به شما آزادى بيان داده‌ام. در واقع اينگونه، ارزشهاى والاى دينى؛ يعنى امنيّت، عدل و آزادى، با يكديگر در مى‌آميزند؛ از سويى امنيّت، بدون اداى حقوق محقّق نخواهد شد، و از سويى ديگر، اداى حقوق، آزادى مردم را فراهم مى‌آورد. دراين بخش حوزه‌هاى گوناگون امنيّت را مورد بررسى قرار مى‌دهيم: