جهل مردم نسبت به قانون و يا دين، پيش از برحذر داشتن آنها و هشدار دادن به ايشان و رسانيدن پيام دين به ايشان، عذر به حساب مى‌آيد. امّا اين امر از سويى مسؤوليت علما و دانشمندان دينى را نيز دو چندان مى‌كند. از همين رو علماى دين مى‌بايست به انذار مردم و رسانيدن احكام شريعت به ايشان قيام كنند، كه در اينصورت با رسيدن هشدارهاى لازم به مردم جهل كسى بر وى بخشيده نخواهد شد.

2- بى‌گناهى وبراءَت انسان‌

قرآن كريم:

1- (قَالُوا يَا أَيُّهَا الْعَزِيرُ إِنَّ لَهُ أَباً شَيْخاً كَبِيراً فَخُذْ أَحَدَنَا مَكَانَهُ إِنَّا نَرَاكَ مِنَ الْمُحْسِنينَ* قَالَ مَعَاذَ اللَّهِ أَن نَّأْخُذَ إِلَّا مَن وَجَدْنَا مَتَاعَنَا عِندَهُ إِنَّا إِذاً لَظَالِمُونَ) [1].

«گفتند:" اى عزيز! او پدر پيرى دارد (كه سخت ناراحت مى‌شود)؛ يكى از ما را به جاى او بگير؛ ما تو را از نيكوكاران مى‌بينيم"* گفت:" پناه بر خدا كه ما غيراز آن كس كه متاع خود را نزد او يافته‌ايم بگيريم؛ در آن صورت، از ظالمان خواهيم بود"!»

2- (أَلَّا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى‌* وَأَن لَّيْسَ لِلْانسَانِ إِلَّا مَا سَعَى‌) [2].

«كه هيچ‌كس بار گناه ديگرى را بر دوش نمى‌گيرد،* و اينكه براى انسان‌