ترديدى نيست كه مرد توانگر بهتر از مرد نادار است، ولى اصل، ديانت واخلاق است، پس اگر كسى ثروتمند بود ولى ايمانى سست داشت واخلاقى ناپسند، بايد فقير مؤمن خوش اخلاق را به او برترى داد.

از نشانه‌هاى ديندارى ترك اعمال ورفتارهاى تباه كننده ومهلك است، به ويژه ميگسارى، وشرع نهى نموده از آن كه دخترى را به باده‌گسارى دهند. در حديثى از امام صادق (ع) رسيده است كه: «كسى كه دختر خود را به باده گسارى دهد قطع رحم كرده است.» [1]

ونيز اسلام مانع از آن شده كه به منحرف جنسى و «مخنَّث» دختر داد. در حديثى كه على بن جعفر از امام صادق روايت مى‌كندآمده است كه از حضرت درباره اين پرسيدم كه آيا دخترم با جوانى ازدواج بكند كه انسان نرمى است وپدرش هم اشكالى ندارد؟ حضرت (ع) فرمود: «اگر بد كردار «مخنث» نيست به ازدواج او درآور.» [2]

خردمندى نيز از نشانه هاى ديندارى است، پس شرعاً مكروه است زن احمقى را به همسرى گرفت. اميرالمؤمنين مى‌فرمايد: «بپرهيزيد از ازدواج با زن احمق كه همراهى با او بلا وفرزندش موجب تباهى‌است.» [3]

ازدواج با زن ديوانه بيشتر از زن احمق، كراهت دارد، زيرا جنون او در كودكان اثر مى‌نهد.

7- آداب ازدواج‌

1- خواندن خطبه، پيش از عقد مستحب است، وبهتر است شامل حمد وثناى خداوند وتوصيه به تقوا باشد، وشايسته است هرآنچه را زن وشوهر وحضّار نياز دارند در خطبه يادآورى شود، مانند اصول ايمان ومحاسن اخلاق وآداب وآنچه را دانشمند خواننده خطبه مناسب ببيند.

خطبه امامان معصوم براى ما نمونه خوبى است. در خطبه اميرالمؤمنين آمده است كه ايشان پس از حمد خدا چنين خطبه كردند: