فصل هشتم: سنّتها وآداب ازدواج‌

1- آغاز زندگى زناشويى‌

در حديثى منقول از زرارة بن اعين به نقل از امام صادق (ع) آمده است كه حضرت (ع) آغاز آفرينش وچگونگى خلق حوا را براى‌آدم عليهما السلام وايجاد مودت ورحمت ميان آن دو را تشريح مى‌كند، درضمن اين حديث آمده است:

«آدم گفت: پروردگارا اين‌آفريده نيكو چيست‌كه نزديكى ونگريستن به او موجب آرامش وانس من است؟ خداوند فرمود: اين كنيز من‌حوّاست، آيا دوست دارى كه با تو باشد تا با او انس بگيرى، وبا تو هم‌سخن شود، وپيرو تو باشد؟ آدم عرض كرد: آرى بار خدايا، وبدين سان- تا من زنده هستم- تو را حمد وسپاس مى‌گذارم. خداوند فرمود: او را از من خواستگارى كن كه كنيز من است، واو نيز شايستگى همسرى تو را دارد، وخداوند در دل حضرت آدم شهوت افكند وپيش از آن آگاهيهاى لازم را نسبت به همه چيز به آدم داد. پس‌آدم گفت: بار خدايا من او را از تو خواستگارى مى‌كنم، خشنودى تو در چيست؟ خداوند عزوجل فرمود: خشنودى من در اين است كه نشانه‌ها واحكام دينم را به او بياموزى.» [1]

2- ازدواج، ضرورت گريز ناپذير

گروهى را مى‌بينيم كه هنگام برخورد با فاجعه‌اى چون ازدست دادن عزيزى، يا زيان مالى، يا از دست دادن وطن، از ازدواج سرباز مى‌زنند. هرگز چنين نيست، بلكه ازدواج پيش از آنكه شهوت باشد يك مسؤوليت است، وآدمى بايد در هر حال مسؤوليت خويش را ادا كند.