از اين آيه استفاده مى‌كنيم كه:

الف- دوست داشتن زن از غرايز اساسى مردم است وكسانى كه با اين دوستى مخالفت ورزند در واقع با فطرت سالم مخالفند.

ب- اين دوستى بايد در محدوده ايمان به خدا وروز رستاخيز باشد ونبايد بر حب مؤمن نسبت به خدا وعمل صالح او غلبه پيداكند.

ج- آدمى بايد بين حب غرايز مشروع وحب خداوند سبحان جمع كند.

2- يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمُ الَّذِى خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ وَاحِدَةٍ وَ خَلَقَ مِنْهَا زَوْجَهَا وَ بَثَّ مِنْهُمَا رِجَالًا كَثِيراً وَ نِسَاءً وَ اتَّقُوا اللَّهَ الَّذِى تَسَاءَلُونَ بِهِ وَ الْأَرْحَامَ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلَيْكُمْ رَقِيباً [1].

«اى مردم از «مخالفت» پرورگارتان بپرهيزيد. همان كسى كه همه شما را از يك انسان آفريد؛ وهمسر او را «نيز» از جنس او خلق كرد؛ واز آن دو مردان وزنان فراوانى «در روى زمين» منتشر ساخت. واز خدايى بپرهيزيد كه «همگى به عظمت او معترفيد؛» وهنگامى كه چيزى از يكديگر مى خواهيد نام او را مى‌بريد. ونيز از «قطع رابطه» با خويشاوندان خود بپرهيزيد. زيرا خداوند مراقب شماست.»

از اين آيه بينشهاى زير را به دست مى‌آوريم:

الف- زن از جنس مرد آفريده شده، پس آن دو به رغم اختلافاتشان يكديگر را كامل مى‌كنند، وبدين ترتيب است كه مرد به زن وزن به مرد گرايش‌دارد.

ب- پيوند زناشويى بين زن ومرد، ونيز پيوند خويشاوندى- به‌طور عموم- پيوندى فطرى است وبايد در آن تقواى خدا را در پيش‌گرفت وآن را حفظ ونگهدارى كرد وحقوق الهى را در آن در نظرداشت.

3- يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا يَسْخَرْ قَوْمٌ مِنْ قَوْمٍ عَسَى أَنْ يَكُونُوا خَيْراً مِنْهُمْ وَ لَا نِسَاءٌ مِنْ نِسَاءٍ عَسَى أَنْ يَكُنَّ خَيْراً مِنْهُنَّ وَ لَا تَلْمِزُوا أَنْفُسَكُمْ وَ لَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ بِئْسَ الاسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الْإِيمَانِ وَ مَنْ لَمْ يَتُبْ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ‌ [2].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، نبايد گروهى از مردان شما گروه ديگر را مسخره‌كنند، شايد آنها بهتر از اينها باشند؛ ونه زنانى زنان ديگر را، شايد آنان بهتر از اينان باشند؛ ويكديگر را مورد