1- اهتمام به درخواست روزى حلال، ونه حرام.

2- زيان نرساندن وبه مشقّت وسختى‌هاى بزرگ نينداختن خود براى كسب روزى بيشتر.

3- رها نكردن ديگر اوامر الهى چه واجب وچه مستحبّ، به خاطر زياده خواهى در طلب دنيا.

دوّم: روايات، اصل آسانگيرى را در فعّاليّتهاى اقتصادى، به ويژه به هنگام داد وستد با ديگران مورد تأكيد قرار مى‌دهند. به طور كلّى‌توجّه انسان به كسب درآمد وسود نبايد برخوردارى وى را از اخلاق نيكو تحت تأثير قرار دهد. برخى مصاديق آسانگيرى در داد وستد عبارت‌اند از:

1- فسخ قرارداد در صورتى كه يكى از دوطرف معامله پشيمان شده باشد، وقبول لغو قرارداد در صورت درخواست يكى از دوطرف، هر چند درخواست او دليل روشنى، نداشته باشد.

2- تفاوت قائل نشدن ميان مشتريان در بهاى كالا، وپايبندى به بهايى يكسان براى تمام معامله كنندگان. البتّه اختلاف محدودى ميان قيمتها براى افراد مختلف به دلايل معنوى چون خويشاوندى، دوستى ويا برترى در پرهيزگارى واخلاق، اشكالى ندارد.

3- اينكه به هنگام خريد وفروش براى دورماندن از زيان زدن به مردم وبر حذر ماندن از كم فروشى كمى برپيمانه مورد نظر بيفزايد.

4- به طور كلّى آسان‌گيرى در داد وستدهاى تجارى با مردم وهمچنين آسان‌گيرى در پرداخت بدهيهاى خود وهمچنين در وصول طلبهاى خود از ديگران.

5- سخت نگرفتن وپافشارى نكردن بر قيمتها، در هنگام فروش. در واقع روايات بر فروش كالا هرچند با سودى كم تأكيد دارند.

سوم: رنگ وشكل الهى دادن به مراكز اقتصادى وتوليدى تا فضاى مادّى اينگونه مراكز، اخلاق انسان را تحت تأثير قرار ندهند. اين امر با اتّخاذ تدابير زير به وقوع خواهد پيوست: