2- رها كردن كارهاى اقتصادى به بهانه ى زهد ورزيدن شايسته ى يك انسان نيست، زيرا آنچه كه در نزد شريعت پسنديده است، وجود توازن ميان شئون مادّى ورويكردهاى اخروى مى‌باشد. آنگونه كه از احاديث برمى‌آيد، فعّاليّتهاى معتدل دنيوى اگر از رهگذر ابزارها و اهدافى مشروع صورت پذيرند، خود مقدّماتى براى سعادت در جهان آخرت به شمار مى‌روند.

3- گاهى كوشش براى به دست آوردن روزى واجب مى‌شود، همچون وقتى كه زندگى خود و يا افراد تحت تكفّل شرعى وى، و يا انجام امور واجب توسط وى وابسته به آن كار وكوشش باشدآن.

4- گاهى فعاليت اقتصادى شرعاً حرام مى باشد، وآن زمانى است كه فعاليت اقتصادى از رهگذر ابزارهاى نامشروع «چون فعّاليّت در زمينه مُسْكرات، نوشيدنيهاى الكلى، موادمخدّر، موادّ غذايى فاسد و يا گوشتهاى حرام»، ويا با اهدافى نامشروع «چون فعّاليّت اقتصادى براى زيان رساندن به‌ديگران، ويا تخريب اقتصاد در بازار مسلمانان» صورت پذيرد.

5- برترين گونه ى كسب درآمد، سودمندترين آنها براى خود فرد وجامعه مى باشد، كه اين امر بى‌گمان با توجّه، به شرايط زمان ومكان تغيير مى‌كند. از همين رو كشاورزى در شرايط وسرزمينهاى ويژه، وبازرگانى در شرايط ديگر، وهمچنين توليد صنعتى در شرايط ديگرى مى‌توانند در زمره برترين اعمال درآمدزا به شمار روند.

6- در روايات آمده كه كار كشاورزى، نزد خدا محبوبتر است واين دليلى است بر استحباب كار كشاورزى، البته با در نظر گرفتن ديگر جهات در شناخت برترى اين كار.

7- هركس كه به فعّاليّتهاى اقتصادى «چه بازرگانى، توليدى ويا صنعتگرى» اشتغال دارد شايسته است كه تلاش خود را بر كسب روزى از راههاى حلال وبا استفاده از ابزارهاى مشروع، متمركز كند، واز خطر سودجويى بدون توجّه به مشروعيّت آن، برحذر باشد. نزديك نشدن به مرزهاى حرام ودورى كردن از ابزارهاى نامشروعِ كسب درآمد مستلزم شناخت احكام شرعى فعّاليّتهاى‌