دوم: سلامتى، حقّ طبيعى انسان‌

خداوند سبحان مى فرمايد:

يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَ أُنْثَى وَ جَعَلْنَاكُمْ شُعُوباً وَ قَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ «حجرات، 13»

«اى مردم ما شما را از يك مرد وزن آفريديم و شما را از تيره ها وقبيله ها قرار داديم تا يكديگر را بشناسيد، «اينها ملاك امتياز نيست»، گرامى ترين شما نزد خداوند با تقواترين شماست، خداوند دانا وآگاه است».

رهيافت وحى:

به نظر مى رسد مراد از واژه «لتعارفوا» «يكديگر را بشناسيد»، در اين آيه شريفه همان مفهوم به رسميت شناختن متقابل حقوق يكديگر باشد، حقوقى كه يكى از مهم ترين آنها حقّ حيات است كه خود شامل حقّ برخوردارى از امنيت وحقّ تأمين نسبى نيازمنديهاى اساسى «همچون حق برخوردارى از غذا، نوشيدنى، مسكن و ...» وحقّ سلامتى وبهداشت مى شود.

احكام:

1- حق حيات وزندگى شالوده ديگر حقوق بوده وفراهم آوردن تندرستى وسلامت جسمانى انسان بنياد حيات را تشكيل مى دهد.

2- متون ونصوص دينى اى كه به انفاق وبخشش دستور مى دهند، انفاق به قشرهاى محروم جامعه را در امور بهداشتى نيز به مثابه يكى از وسيع ترين بسترهاى انفاق وهميارى اجتماعى در بر مى گيرند.

3- از سويى، متون ورواياتى كه بر اهتمام مسلمانان به يكديگر تأكيد مى ورزند نيز، دسته ديگرى از متون دينى اند كه بسترهاى فراهم آوردن وسايل بهداشتى ودرمانى همگانى را در بر مى گيرند.

4- از بسيارى از متون كلّى نيز مى توان لزوم هميارى در امر بهداشت وتندرستى درحدّ ضرورت وامكان را استنباط كرد.