«لايُصلّى على شى‌ء من الطعام، فإنمّا هو رزق الله لخلقه ونعمته عليهم، فعظّموه ولاتهاونوا به، فإنّ قوماً ممن كان قبلكم وَسَّعَ الله عليهم فى أرزاقهم، فاتخذوا من الخبز النقى مثل الأفهار فجعلوا يستنجون به، فابتلاهم الله عزوجل بالسنين والجوع فجعلوا يتتبعون ما كانوا يستنجون به فياكلونه، وفيهم نزلت هذه الآيه:

وَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا قَرْيَةً كَانَتْ آمِنَةً مُطْمَئِنَّةً يَأْتِيهَا رِزْقُهَا رَغَداً مِنْ كُلِّ مَكَانٍ فَكَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ لِبَاسَ الْجُوعِ وَ الْخَوْفِ بِمَا كَانُوا يَصْنَعُونَ «النحل، 112.»

«نمى توان بر چيزى از خوراكيها نماز گزارد.، زيرا روزى خدا براى آفريده ها ونعمت او بر ايشان است، پس «غذاها را» بزرگ داريد وآنها را خوار نداريد، چه خداوند به يكى از گروههايى كه پيش از شما زندگى مى كردند، در روزى وسعت بخشيد، «رفاه آنجا به جايى رسيد كه» اجسام كوچكى از خمير نان درست مى كردند وبا آنها بدن خود را از غائط پاك مى كردند، پس خداوند ايشان را به خشكسالى وگرسنگى دچار ساخت، به طوريكه به جستجوى همان مواد غذايى آلوده مى پرداختند واز همانها تغذيه مى كردند ودر موردشان اين آيه نازل شد: «خداوند (براى آنان كه كفران نعمت مى كنند) مثل زده است: منطقه آبادى كه امن وآرام ومطمئن بود وهمواره روزيش از هرجا مى رسيد، اما به نعمتهاى خدا ناسپاسى كردند وخداوند به خاطر اعمالى كه انجام مى دادند، لباس گرسنگى وترس را بر اندامشان پوشانيد».

7- بدينسان روح وروان مؤمنان از طعام لذت مى برد. از همين رو ايشان نيز خداوند را پيش از خوردن، در اثناى خوردن وپس از آن بر غذايى كه مى خورند وبر تندرستى وآرامشى كه بديشان ارزانى داشته سپاس مى گويند وهمچنين نعمتهايى را كه خداوند به ايشان ارزانى داشته، ولى براى ديگران فراهم نياورده، به ياد مى آورند وبراى آنها نيز خداوند را سپاس مى گويند.

دوم: تغذيه، لذت وتندرستى‌

چه بسا اصطلاح «گواراى وجود» يا «نوش جان» [1] كه به هنگام غذا خوردن به كار مى رود، نياز انسان به لذّت زودهنگام وتندرستى پس از آن را نشان مى دهد. در واقع هر كس بايد غذاى خود را به دقّت برگزيند؛ نخست، به اين دليل كه از غذا بهره اى‌