2- اگر روى زخم باز باشد، شستن اطراف آن كفايت مى‌كند.

3- در مواضع مسح، اگر مسح بر جاى ديگرى امكان نداشته باشد، واجب است روى‌پوشش (جبيره) مسح كند.

4- همانطور كه مسح بر پوشش (جبيره) جايز است، شستن وريختن آب روى‌آن هم جايز است ودر هنگام مسح، واجب نيست كه آب به همه اجزاى پوشش (جبيره) برسد، بلكه آنچه مسح گفته مى‌شود كفايت مى‌كند واحتياط اين است كه‌همه آن را فرا بگيرد.

5- همانطور كه مسح بر آن قسمت از پوشش كه روى زخم قرار دارد جايز است، مسح برساير قسمتهاى آن هم جايز است مشروط بر اينكه آن پوشش يا جبيره به اندازه متعارف‌باشد.

6- اگر بدون زخم يا شكستگى، اساساً استفاده از آب، براى تو ضرر دارد، بايد براى نمازخود تيمم كنى.

7- كسى كه در يكى از اعضاى وضوى او، قطعه‌اى از قير يا هر مانع ديگرى كه غير قابل رفع‌است، يا دارو يا دستگاهى قرار دارد كفايت مى‌كند كه روى آن مسح كند. واگر آب براى آن‌ضرر دارد، شستن اطراف آن كفايت مى‌كند واحتياط اين است كه تيمم هم بكند.

8- اگر روشن شود كه در هنگام مسح بر جبيره، زخم بهبود يافته بوده، احتياط اين است‌كه وضو را اعاده كند، ولى اگر بهبودى آن معلوم نباشد، وضو كافى است واعاده آن بعد ازبهبودى، واجب نيست، زيرا وضو، حَدَث را به طور كامل رفع كرده است.

9- احكام جبيره در غسل وتيمم مانند احكام جبيره در وضو است.

10- كسى كه جبيره دارد مى‌تواند در اول وقت مبادرت به نماز كند مشروط بر اينكه‌احتمال ندهد كه تا قبل از پايان وقت بهبود يابد، اما اگر احتمال بهبود وجود داشته باشد، بنابر احتياط بايد نماز را تا آخر وقت به تأخير بيندازد.

حكم دايم الحَدَث‌

1- شخص دايم الحَدَث كه نمى‌تواند از خارج شدن ادرار يا مدفوع، خوددارى كند وبه طوردايم از او حَدَث خارج مى‌شود، اگر مى‌تواند خود را در مدت اقامه نماز- هرچند تنها با اكتفابه واجبات نماز- نگهدارد، يا مى‌تواند بدون مشقت و سختى در هنگام نماز وهر وقت كه از اوادرار يا مدفوع خارج مى‌شود، وضو بگيرد همان كار را بكند، وگرنه يكبار وضو بگيرد ونمازبخواند به ويژه شخص مبطون (كسى كه از خارج شدن مدفوع نمى‌تواند خوددارى‌كند). اما مسلوس (كسى كه از خارج شدن ادرار نمى‌تواند خوددارى كند) باهمان وضو نماز بگذارد واحتياط اين است كه در وسط نماز وضو بگيرد اگر براى او مشقت‌ندارد.