مى‌برد و سپس به او مى‌گويد: با نشاط وشاداب باش خداوند تو را شاداب و سرزنده سازد، پس همواره او پيش خودش كوچكترين مردم و در چشم مردم از بالاترين مردمان‌مى‌باشد.»

20- امام صادق‌عليه السلام فرمود:

«ما من رجل تكبّر أو تجبّر إلّا لذلّة يجدها في نفسه‌

» [1].

«هيچ كسى نيست كه تكبّر و تجبّر مى‌ورزد مگر به خاطر ذلّتى كه در خويشتن مى‌يابد.»

21- امام صادق‌عليه السلام فرمود:

«الجبّارون أبعد الناس من اللَّه عزّ وجلّ يوم القيامة

» [2].

«جبّاران و گردن فرازان در روز قيامت نسبت به همه مردم، از خدا دورتر هستند.»

پارسايى در دنيا

اگر بين آخرت و دنيا مخير گذاشته شوى، هيچ چيزى را بر آخرت ترجيح مده، زيرا آخرت بلندتر، پاكتر و جاويدانه‌تر است، امّانعمتهاى دنيا، نابود شدنى و توأَم با نكبت و كدورت است. كسانى كه تنها محبّت دنيا را در دل خود جا داده‌اند، همّت آنان هم منحصربه دنيا بوده و چشم بصيرت آنان از ديدن غير دنيا كور مى‌باشد، امّا بندگان مخلص خدا در دنيا پارسايى را پيشه خود مى‌سازند و از اين‌رو چشمه حكمت در دل آنان جارى مى‌شود و ميوه بصيرت آنها به شكوفائى مى‌نشيند. پارسايى بر دو نوع است: پارسايى در حرام دنياو از ترس عقاب خداوندى. اين نوع پارسايى بر همه واجب است و نوع ديگر پارسايى در حلال دنيا است و از ترس محاسبه شدن‌وحساب پس دادن. اين نوع پارسايى مخصوص اولياى الهى مى‌باشد، و گاهى بنده خدا در امور حلال نيز پارسايى مى‌كند تا در دام‌حرام گرفتار نشود. و چون محبّت دنيا عامل اصلى هر خطا ولغزش است، و در وجود انسان جاى گرفته است، لذا انبياى الهى‌وجانشينان آنان همواره‌به زهد و پارسايى در دنيا سفارش كرده‌اند كه گزيده‌اى از سخنان آنان را نقل مى‌كنيم:

1- امام صادق‌عليه السلام فرمود:

«قيل لأمير المؤمنين‌عليه السلام: ما الزهد في الدنيا؟ قال: تنكيب حرامها

» [3].

«از حضرت على‌عليه السلام سؤال شد كه پارسايى در دنيا چيست؟ فرمود: كناره‌گيرى از حرام دنيا، پارسايى است.»