وقتى دل از پليديهاى باطن (همچون تعصّب و كبر) پاك گردد، براى صاحب
آن، اجتناب از بسيارى از بديها آسانمىگردد، ولى شهوتهاى حرام گاهى انسان را به
ارتكاب خطا و گناه فرامىخواند، پس بايد هميشه مراقب و هوشيار باشد و با يارىجستن
از خدا به موعظه و اندرز خويشتن بپردازد. در احاديث شريف پندها و مواعظ فراوانى
ديده مىشود كه اگر دل با آگاهى آنها رإ؛ ههيفراگيرد، در ترك محرّمات به او كمك
خواهد كرد. پارهاى از اين مواعظ را باهم مىخوانيم:
1- حضرت علىعليه السلام فرمود:
«لا وجع أوجع للقلوب من الذنوب، ولا خوف أشدّ من الموت، وكفى بما
سلف تفكّراً، وكفى بالموت واعظاً
آية الله العظمى السيد محمد تقي
المدرسي(دام ظله)، احكام عبادات - قم، چاپ: دوم، 1381.
هيچ دردى براى قلبها دردآورتر از گناهان نيست، و هيچ ترسى شديدتر از
مرگ نيست، و براى تفكّر و انديشه كردن، آنچه گذشتهاست كفايت مىكند، و براى اندرز
گرفتن هم مرگ كفايت مىكند.»
2- ابوعمرو مداينى مىگويد: از امام صادقعليه السلام شنيدم كه
مىفرمود:
«كان أبي يقول: إنّ اللَّه قضى قضاء حتماً لا ينعم على العبد بنعمةٍ
فيسلبها إيّاه حتّى يحدث العبد ذنباً يستحقّ بذلك النقمة»
«گناهان همگى سخت هستند، ولى سختترين آنها گناهى است كه بر آن گوشت
وخون روييده است، زيرا صاحب گناهان ياآمرزيده است و يا معذّب است، و بهشت را وارد
نمىشود مگر كسى كه پاكيزه باشد (و كسى كه در اثر گناه، گوشت و خونش روييدهباشد
ناپاك شده است).»