وبدون تعمّد مقدارى از غذا از گلوى اوبيرون بيايد، چيزى بر او لازم نمى‌شود، و اگر مقدارى از غذا به فضاى دهان انسان برسد و بدون توجّه، آن را ببلعد چيزى بر او لازم‌نمى‌شود و نيز اگر چيزى از غذا را كه در لابه‌لاى داندانهايش مانده بدون توجّه فرو ببرد چيزى بر او لازم نمى‌گردد.

4- كسى كه مضمضه كند يعنى آب را در دهانش بچرخاند و ناگهان آب به گلويش وارد شود، اگر از روى عبث و خنك شدن بدن اين‌كار را كرده است بر او قضاى آن روز واجب مى‌گردد، و در صورتى كه براى نماز واجب بوده، بر او چيزى لازم نمى‌شود، امّا اگر اين كاررا براى نماز مستحبّى انجام داده است دراين‌جا دو قول است، ولى احتياط اين است كه آن روز را قضا نمايد.

5- كسى كه با مايعى اماله كند بنابر احتياط قضاى آن روز را بايد بجا بياورد.

6- اگر شخصى جنب شود و چند بار بعداز بيدار شدن باز بخوابد امّا قصدش اين باشد كه قبل‌از صبح غسل مى‌نمايد، ولى خواب‌بماند تا صبح گردد، روزه آن روز را به پايان برساند و قضاى آن روز را نيز احتياطاً بجا آورد.

7- كسى كه براى چند روز رمضان غسل جنابت را فراموش كرده و در آن مدّت غسل ديگرى، واجب يا مستحبّ، هم نكرده است، بايد روزه‌هايش و همچنين بنابر اقوى نمازش را قضا نمايد. بنابر احوط در روزه غير رمضان نيز همين حكم جارى است، پس اگركسى در ماه رجب روزه قضا يا كفّاره بگيرد و بعد معلوم شود كه در آن روز جنب بوده است بايد قضا كند.

همچنين بنابر احوط زن روزه‌دارى كه غسل حيض يا نفاس يا استحاضه را فراموش كرده است همين حكم را دارد.

احكام قضا

1- بر مسلمان واجب است قضاى آنچه را كه از روزه ماه رمضان پس‌از واجب شدن بر او، از او فوت شده است، بجا آورد. امّاكسى كه به خاطر كودكى يا كفر يا ديوانگى روزه نگرفته است قضا بر او واجب نيست، و نيز سالمندان مرد و زن كه روزه گرفتن براى‌آنان با مشقّت و طاقت فرسا است بايد از هر روزى فديه بدهند وقضا لازم نيست.

2- اگر كسى به خاطر بيمارى روزه نگرفته باشد و بيمارى او تا ماه رمضان ديگر ادامه پيدا كند، بايد به جاى هر روز (750 گرم) كفّاره بدهد.

همچنين است زنى كه در ماه رمضان حيض مى‌شود سپس بيمار مى‌گردد تا فرارسيدن رمضان ديگر.

و نيز كسى كه در طول سال در مسافرت باشد همين حكم را دارد، ولى احوط دراين مورد اين است كه قضاى روزه‌ها نيز بجا آورده‌شود.